Puget Tadeusz Marek (1900–1977), poligraf, współwłaściciel zakładów introligatorsko-graficznych. Ur. 18 VI w Warszawie jako obywatel francuski. Był synem Jana Franciszka (zob.) i Jadwigi z Tańskich.
P. ukończył (w r. 1918) gimnazjum realne Mariana Rychłowskiego; w latach szkolnych uczestniczył w harcerstwie oraz w nieoficjalnym szkoleniu wojskowym prowadzonym przez Tow. Gimnastyczne «Sokół». W listopadzie 1918 wstąpił jako ochotnik do wojska. Był jednym z pierwszych żołnierzy Warszawskiego Batalionu Piechoty, z którego powstał następnie 21 p. piechoty Dzieci Warszawy. W wojnie polsko-radzieckiej walczył w szeregach 2 Dywizjonu Artylerii Konnej; w bitwie pod Cycowem (16–17 VIII 1920) odniósł poważną kontuzję, która spowodowała trwałe przytępienie słuchu. Od r. 1921 prowadził po śmierci ojca, początkowo pod kierownictwem matki, rodzinne przedsiębiorstwo (p. n. «Puget, Jarzyna Sp. z o. o. Zakłady Introligatorsko-Graficzne»). W owym czasie firma zajmowała znaczną pozycję w produkcji luksusowych opakowań, etykiet i plakatów. Uznaje się powszechnie, że zakłady P-a położyły techniczne podwaliny pod późniejsze sukcesy polskiego plakatu. Zakłady te jako pierwsze w Polsce przystąpiły też do produkcji efektownych i wysoko cenionych w dwudziestoleciu międzywojennym tzw. reklam świetlnych, czyli oprawnych w sztywny celuloidowy plakat półwypukłych butelek z celuloidu imitujących oryginalną butelkę z zawartością. Umieszczane na wystawie lub kontuarze sklepu reklamowały np. wody kwiatowe «Pulsa», piwo firmy «Haberbusch i Schiele» itd. Opracowanie projektów wszystkich druków i reklam firma zlecała artystom grafikom. Wkrótce P. spłacił dotychczasowego wspólnika Leonarda Jarzynę oraz wykupił introligatorską firmę Milewskiego. Zakład (p. n. «Wytwórnia pudełek, plakatów i pieczątek J. Puget i S-wie»), obok tradycyjnych form swej produkcji, wytwarzał teraz opakowania na amunicję karabinową, wkładki preszpanowe do pocisków artyleryjskich, opakowania do trotylu. W r. 1935 P. został jedynym szefem firmy. W t. r. przyjął obywatelstwo polskie.
W momencie wybuchu drugiej wojny światowej zakłady P-a mieściły się w dalszym ciągu na Mariensztacie, a ich działalność oficjalna stanowiła kamuflaż dla licznych działań konspiracyjnych. Drukowano tam materiały dla podziemia, na terenie fabryki odbywały się liczne zebrania konspiracyjne, m. in. szkolenie kadr sanitarnych pod kierunkiem dra Bonawentury Kamińskiego. Urządzono tam również arsenał i przechowywano broń batalionu «Pięść», jednego z oddziałów Kedywu (Kierownictwa Dywersji). Baza techniczna firmy umożliwiła konspiracyjny druk dwóch tysięcy bloków tajnej Poczty Polskiej, były to bloki filatelistyczne «Na Dozbrojenie». Wszystkie te działania były podejmowane pod bokiem niemieckiego zarządcy komisarycznego. P. był od jesieni 1939 – pod pseud. konspiracyjnym Jerzy – członkiem Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej (AK). Później jako kwatermistrz w Sztabie V Rejonu Praskiego AK był inicjatorem ufundowania sztandaru V Rejonu (obecnie w Muz. Wojska Polskiego w W.). Okres powstania warszawskiego 1944 r. spędził na Pradze. Był jednym z inicjatorów kontaktów nawiązanych między dowództwem AK na Pradze a armią gen. Zygmunta Berlinga w sprawie m. in. przekazania armii ołtarzyków polowych. Po upadku powstania, zapewne ok. połowy października 1944, fabryka na Mariensztacie została przez Niemców wysadzona w powietrze. Wiosną 1945 P. wydobył spod gruzów nieliczne nadające się do remontu maszyny i wraz z towarzyszem okresu konspiracji Stefanem Matuszczykiem otworzył niewielki zakład prywatny. Przez pierwsze lata po wojnie był szykanowany z powodu przynależności do AK. W r. 1952 firma jako prywatna została zlikwidowana. W l. n. P. pracował jako redaktor techniczny szeregu wydawnictw artystycznych, m. in. Sztuki, Biura Wydawnictw Zagranicznych, Polonii itd. Był też kierownikiem technicznym Spółdzielni Pracy «Marchlewski» i głównym konstruktorem Biura Projektów Spółdzielni Samopomoc Inwalidzka. Działał w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, głównie w akcji opieki nad rodzinami byłych akowców. Zmarł 1 XII 1977 w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 62, rząd 4, w grobowcu rodzinnym, zaprojektowanym przez brata Zbigniewa, architekta). Odznaczony był Orderem Virtuti Militari, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Partyzanckim i in.
Żonaty od r. 1924 z Janiną z domu Siennicką pozostawił P. córkę Wandę, historyka sztuki, zamężną za Marianem Paździorem.
Słown. Pracowników Książki Pol.; – Budrewicz O., Między Francją a Polską, „Stolica” 1981 nr 48 s. 6–7, toż w: Sagi warszawskie, S. 3., W. 1983 s. 57–79 (fot.); – Księga adresowa Polski… dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, W. 1930 s. 1907; Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu, W. 1938 nr 12969; Sroka A. R., Księga adresowa przemysłu, handlu i finansów, W. 1922 nr 18303; Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. A. Mickiewicza, W., komunikat III, 1978; – „Kron. Warszawy” 1978 nr 2 s. 191; „Tyg. Powsz.” 1978 nr 8 (1517); – Informacje Wandy Puget-Paździor z W.
Maria Zakrzewska